Geef mij maar zo'n ouderwetse slinger

Zelfdenkend

Waar je mij absoluut geen plezier mee doet, is met zelfdenkende apparaten.

Laatst gaf mijn koffiezetapparaat de geest. Zo’n Douwe Egberts zuiltje, waar je vroeger punten voor spaarde. Honderd jaar koffie drinken, veel geld bijleggen en dan had je zo’n ding.

Onverwoestbaar, dat wel. Alleen de glazen kan gaf wel eens de geest. Stootte je het potje kapot, dan ging je naar de Blokker voor een nieuw kannetje À twee gulden vijftig.

Wie nu een nieuw koffiezetapparaat koopt, krijgt een hartverzakking. Highdesign modellen, met druppelstop, zelfontkalkend. De pot past precies in het vlotte modelletje. Stoot je die kapot, dan weet je wat je te wachten staat. Zo’n nieuwe pot kost net zo veel als het hele toestel. Als je er nog aan kunt komen, tegen die tijd.

Zelfdenkende tekstprogramma’s zijn ook al niet aan mij besteed. Toen ik pas overstapte van WordPerfect op Microsoft Word, kreeg ik de zenuwen. Wat deden die rode kringeltjes daar, waarom trok ie heel de lijn door als ik een paar streepjes had gezet en waarom tikte hij zelf een datum als ik een dag en maand had ingevoerd?

Tot voor kort dacht ik de enige te zijn die zo’n liefdeloze verhouding heeft met zelfdenkende apparaten. Maar ik heb een vriend bij. Een reisleider mopperde laatst alles bij elkaar toen hij de zijdeuren van ons busje niet open kreeg. Wel ging steeds de claxon af” Ook de elektrisch te bedienen raampjes konden hem niet bekoren. “Geef mij maar zo’n ouderwetse slinger”, zuchtte hij hartgrondig.

De ideale man, kan niet anders. Zo’n conclusie trek je als mens geheel zelfdenkend.