Vandaag gebeurde er iets vreemds. Een oude buurvrouw gaat verhuizen en ik belde de woningbouw om te vragen of ik de beugels uit haar trapgat mag overnemen. Een seniorenhulpmiddel, om meer houvast te hebben aan de smalle, leuningloze kant van de wenteltrap.
De consulent is uiterst vriendelijk en behulpzaam (dat is al vreemd, men is toch gewend een beetje afgepoeierd te worden als je de woningbouw belt voor lekkage of ander ongemak), en belt zelfs na tien minuten terug. Om zorgzaam te melden dat een zorgconsulent contact met mij gaat opnemen. ‘Misschien zijn er meer aanpassingen mogelijk om het wonen voor u wat comfortabeler te maken.’ Verbluft werp ik tegen dat ik pas 61 ben en zeer goed ter been. ‘Je weet maar nooit’, sust hij.
Dit is voor mij echt de eerste keer dat ik behandeld en gezien word als een bejaarde. Hártstikke vreemd.
Leave A Comment