Niksvermoedend zit ik met mijn koffie vlakbij een retedruk terras aan de rand van het bos. Boven ons cirkelt een traumahelikopter. De bemanning kijkt uit het raam op zoek naar een landingsplekje. Naast mij ligt een piepklein grasveld. Daar kan ie toch niet landen, vraag ik me verschrikt en enigszins opgewonden af.
Maar dat kan hij wel. De steentjes, blaadjes en andere troep blazen mij bijna van mijn picknickbank. Het gele gevaarte landt een metertje of tien van mijn koffie. De kerosinewalm is bedwelmend.
De vliegende hulpverleners rennen naar het mountainbikepad dat vlakbij ligt. Daar zal wel weer iemand tegen een boom zijn gereden.
Na een half uurtje komen ze met lege handen terug. De patiënt is meegenomen door een rijdende ambulance. De rampfotografen, die bijna eerder ter plekke waren dan dat de helikopter kon landen, kunnen weer naar huis. Net als deze terrasbezoeker, die haar saaie zondagmiddag zag verdampen in de kerosinewalm.
Leave A Comment