Nog nimmer liet ik mij professioneel testen op corona. Mijn oudere buurvrouw is ook nooit verder gekomen dan een vriendelijke thuistest, maar nu moet ze, van de huisarts. Ik rij haar naar de grote stad, waar de testfabriek is ingericht.
We vliegen zo door de entree heen, geen rijen wachtenden. Voor we het weten zit buurvrouw op een stoeltje waar ze een eng lang stokje in haar keel geduwd krijgt. ‘Verder omhoog kijken en goed aaah blijven zeggen’, instrueert de testmevrouw. Buurvrouw kreunt wanhopig, het ziet er niet prettig uit en dat is het ook niet. ‘Je leeft nog’, roep ik haar bemoedigend toe, want met wat lichtvoetigheid kom je in zo’n situatie verder dan met medelijden. Na nog een stevige kreun, het neusgat moet ook diep gepenetreerd, staan we weer op straat.
Buurvrouw moet er even van bij komen. En ik kijk met geen enkele vreugde uit naar mijn eventuele testdoop, in de toekomst.
Leave A Comment