Mijn oude tandarts was een bijzondere. Hij deed alles alleen, in zijn tot praktijk omgebouwde appartement. Zelfs een assistente had ie afgezworen. Na de behandeling printte hij meteen een factuurtje uit, afrekenen, klaar. Sinds hij wist dat ik niet verzekerd ben, matste hij me wel eens. “Laat maar zitten’, wuifde hij een kleine ingreep weg.
Nu hij met pensioen is, ben ik aangewezen op een hypermoderne kliniek, waar het wemelt van het personeel. “Alles wat je doet, moet ik zelf betalen, dus hou daar rekening mee”, verzocht ik de jonge vrouwelijke tandarts. Dat was tegen het zere been. “Wij leveren hier de hoogste kwaliteit en werken preventief”, bitste ze, toen ik vroeg of elke twee jaar een röntgenfoto niet wat overdreven was.
Haar wraak bestond verder uit een doempreek. “Uw tandvlees is ontstoken, uw gebit vervuild en als u zo doorgaat, zitten straks al uw tanden los. Maar het is uw eigen verantwoordelijkheid natuurlijk.”
Zucht, waarom gaan oude tandartsen met pensioen?
Leave A Comment