Ieder mens heeft van die favorieten, waarvan je stiekem een beetje in katzwijm raakt. De mijne zijn Clooney en Federer. Ze hebben geheel verschillende kwaliteiten, als acteur en tennisser, maar bij beide heren smelt ik als ik ze bezig zie op het tv-scherm. Want in het echt heb ik ze natuurlijk nooit gezien.
Geen wonder dat ik laatst groen van jaloezie kleurde toen sportvriend Kees vertelde dat hij deze zomer op vakantie, aan het Como-meer, George Clooney had gezien. ‘Hij kwam aanvliegen en stapte over op een bootje, waarmee hij naar zijn villa voer’, vertelde Kees. ‘Wij zaten op een terras aan het meer en zagen dat gebeuren’.
De week erop zag ik Kees weer, aan de bar. Jolig informeerde ik of hij Clooney nog gezien had. Dat had hij niet, maar hij wist mij wel te vertellen dat Federer die dag aangekondigd had te gaan stoppen. ‘Aaarch’, reageerde ik onthutst. Want je wist dat het eraan zat te komen, maar als het definitief is, geeft dat toch een schok. ‘Die heb je toch zeker nooit in het echt gezien hè?’, voegde ik daar argwanend aan toe. ‘Jawel hoor’, reageerde hij luchtigjes. Met zijn bedrijf was Kees wel eens naar een tennisfinale geweest, skybox, en toevallig stond daar Roger op de baan. ‘We zaten hoog en zagen nauwelijks dat hij het was’, probeerde Kees mijn leed nog te verzachten. Maar ik hoorde het al niet meer, ik was groen, geel en scheel van jaloezie al volledig gesmolten en opgelost tot een zielig plasje katzwijm.
Leave A Comment