Een tijdje terug was mijn nachthemd op vreemde wijze spoorloos. Ik wist zeker dat ik het van de waslijn had gehaald en op mijn bed gegooid. Daar lag het niet meer, het was werkelijk nergens meer te vinden. In zulke situaties raak ik altijd een beetje in paniek. Word ik gek, ga ik dementeren?
Het bleek niets van dat alles. Het zat IN het overtrek, dat ik over een dekbed had getrokken. Ik had het gewoon meegesleurd, bij het verschonen van het bed, zonder erg. Van een sloddervos als ik, kun je zoiets verwachten.
Deze week was mijn badmintonrokje spoorloos. Niet in de stoel, waar het altijd rondslingert, niet keurig in de kast. Maar ik reageerde al wijzer. Voordat ik paniekerige conclusies ging trekken (gek, alzheimer?), zette ik eerst mijn sporttas eens goed op zijn kop. En jawel hoor, daar lag de vermiste, helemaal onderin, opgefrommeld onder de sportschoenen.
Bijna 64 jaar oud en ik leer mezelf eindelijk kennen. We gaan al vooruit.
Leave A Comment