Reünies kunnen een kwelling zijn. Alleen de mensen met wie het een beetje goed gaat, komen eropaf. Lig je in de kreukels, ben je net oneervol ontslagen of heeft je lastigste kind zich ontpopt tot drugshandelaar, dan voel je je op zo’n bijeenkomst beduidend minder op je gemak. Hoe gaat het met jou? Slecht, slecht en nog eens slecht. Nee, dan maar lekker thuis op de bank.
Laatst ontmoette ik een oud-docent. “Mij zie je voor geen goud op schoolreünies’, sprak hij angstig. “Ik kan geen namen of gezichten onthouden, over langere termijn.’
Dat probleem herken ik. Als een vage kennis een paar jaar buiten beeld is gebleven, weet ik bij joost niet meer wie het is. Hoe vaak ik heb staan stuntelen op die schoolreünies: “Heb jij bij mij in de klas gezeten? Dat is me toch helemaal ontschoten.’
Mijn oude schoolgebouw is onlangs gesloopt. Afgelopen dus met de vijfjaarlijkse reünies. Mijn kinderen kunnen aan de drugs en ik kan failliet.
Leave A Comment