Het kan verkeren. Wie had er gedacht dat ik ooit nog eens liefdevol een sanseveria zou verpotten?
Ik ben nogal een plantenliefhebber, maar een sanseveria kwam er bij mij niet in. Dat had te maken met een jeugdtraumaatje, waarvan ik u de details zal besparen. Het kwam erop neer dat ik als kind te veel sanseveria’s heb gezien en wel om dubieuze redenen. Dat was namelijk de enige plant die “niet kapot te krijgen was’.
Maar jeugdtrauma’s zijn er, net als vooroordelen, om overboord te gooien, dus knikte ik blij toen ik van mijn schoondochter een prachtige sanseveria cadeau kreeg voor mijn verjaardag. In een Keulse pot, voor het raam achter de bank, stond ie warempel erg mooi.
Omdat de plastic binnenpot begon te vervormen van de nieuwe scheuten die ook het levenslicht wilden zien, stond ik vanmiddag mijn sanseveria te verpotten. Met veel aandacht en lieve woordjes, vanwege schuldgevoelens uiteraard. Waarom moest ik mijn jeugdtrauma nu afreageren op zo’n onschuldige plant. “Jij kan er ook niets aan doen’, suste ik de vrouwentongen, die zich gewillig in een grotere pot lieten zetten.
Het kan verkeren.
Leave A Comment