In een voortuintje verderop in de straat liggen twee potten al maandenlang naar mij te lonken. Ze liggen op hun kant, ongebruikt, in elkaar. Het aantrekkelijke is hun flinke diameter. Ik heb een enorme kamerpalm en dito sanseveria die er heel blij mee zouden zijn.
Het betreffende voortuintje ligt er verloederd bij. Ik vraag me af of er nog wel iemand woont en heb al een paar keer, vergeefs, aangebeld. De laatste weken groeide het onkruid tot kniehoogte, zodat de begeerde potten bijna aan het oog ontrokken werden.
Vanochtend zag ik een kennis die een dochter heeft die zowat tegenover het verloederde voortuintje woont. “Kun jij eens informeren of er nog iemand woont?’, vroeg ik haar. “Want ik heb grote zin om die potten zo mee te nemen, maar stelen mag niet. Mijn geweten staat het nét niet toe.’
De kennis reageerde enthousiast en zei dat ze het tot op de naad ging uitzoeken. Vanmiddag fietste ik weer langs het voortuintje. De potten waren weg! Onkruid deels platgetrapt, potten verdwenen.
Iets zegt me dat ik te lang heb gewacht. En dat mijn geweten nét iets te streng is geweest.
Leave A Comment