Voor me ligt een vergeelde krant uit 1991. In een verhaal met een profwielrenner die gestopt is, wordt uitgebreid uit de doeken gedaan waarom. Een akkefietje met de ploegleider, problemen met de bond, financiële meningsverschillen. De profwielrenner vertelt honderduit. Ruim twintig jaar geleden werd niemand nog gehinderd door mediatrainingen of censuur, dat kun je duidelijk merken als lezer.
In deze vergeelde krant, van dagbladformaat, staat ook een verhaal van mijzelf. Een verslag van een straattheaterfestival. IJverig heb ik kennelijk alle acts bekeken, want de lezer krijgt een minutieus verslag voorgeschoteld. Compleet met commentaar. “Jammer dat het programmaboekje niet klopte; in het winkelcentrum heerste een belabberde akoestiek; toen ze haar jurkje had uitgedaan schoot het publiek in de lach’. Bloedserieus som ik alles op.
Dat straattheaterfestival bestaat nog steeds. Maar tegenwoordig schrijven we een snel en veel korter sfeerverhaaltje, met veel ruimte voor hoe de bezoekers het festival ervaren.
Tijden veranderen, het werk van de journalist ook.
Leave A Comment