Een oranje geheste man staat kromgebogen over het zand waar een stoep moet komen. Sjekkie in de mond, en maar tegels leggen. Een ander geeft ze aan, hij legt ze, diep gebukt, in moordend tempo op hun plek.
Ik ga dus nooit stratenmaker worden. Na één dag zou ik al niet meer op of neer kunnen. Deze mannen doen dit werk elke dag, jarenlang.
Als ik nog eens naar buiten kijk, geloof ik mijn ogen haast niet. Een van die oranjemannen zit op zijn knieën mijn eigen voortuin opnieuw te bestraten! Die voortuin sloot niet meer aan op de nieuwe stoep, een hoogteverschil van zo’n tien centimeter. De mannen van het stratenmakerbedrijf moeten dat kennelijk verhelpen. Wat een service! Ik zag mezelf al door de knieën gaan.
Als een haas vlieg ik naar buiten met een schaaltje paaseitjes, om alle mannen te trakteren op een stukje chocola. Dat is toch het minste wat je kunt doen, als je zelf nog gewoon op en neer kunt.
Leave A Comment