De milieustraat in mijn woonplaats is een plek waar ik ongaarne kom. Als ijverige burger die zijn gescheiden afval op de fiets komt brengen, word je daar nog net niet met een riek van het terrein afgejaagd namelijk. Door de medewerkers.
De eerste keer waagde ik het mijn zakje metaal leeg te schudden boven een container terwijl het twee minuten voor openingstijd was. Terwijl ik gelaten mijn boetepreek stond te incasseren, reden de eerste auto’s het terrein al op. De tweede keer had ik een paar stenen kruikjes en bordjes in mijn fietstas zitten. Zonde om die bij het restafval te gooien, want de grondstoffen raken op, zoals we allemaal weten, en als we dit materiaal bij het puinafval gooien, kunnen er nieuwe kruikjes en bordjes van gemaakt worden.
Een mooi plan, maar dan rekent een mens toch buiten de cipiers van de milieustraat. “De slagboom van de weegbrug gaat alleen open voor auto’s, mevrouwtje. Gooi het thuis maar in de restcontainer, of kom maar terug met de auto.’
Wie het milieu wil dienen, moet soms verdomd veel eelt op zijn ziel hebben.
Leave A Comment