Een paar keer per jaar lunch ik met drie oude schoolvriendinnen. De meiden van toen zijn inmiddels grijze omaatjes, maar we noemen onszelf toch nog steeds graag meiden.
De laatste keer kwamen er erg veel akelige verhalen op tafel. Over ziektes en overlijdens, en andere zaken waar je liever niet mee te maken krijgt. Ik kaartte aan dat ik het niet leuk vind dat je tegenwoordig zo veel besloten uitvaarten hebt. ‘Wil je afscheid nemen van iemand die je goed hebt gekend, mág dat niet’, foeterde ik. ‘Besloten kring, ja hoor.’
Daarop beloofden wij elkaar plechtig dat we de namen van ons meidenkwartet ieder in onze adresboekjes zouden noteren. Met adres en nadrukkelijke boodschap aan onze kinderen/partners dat ‘de meiden’ absoluut een kaart en uitnodiging moeten krijgen, mocht een van ons komen te overlijden.
Dat vinden de meiden.
Leave A Comment