Omdat je op vakantie gezellige dingen moet doen, gaan we een middagje naar de resten van het Oostenrijkse concentratiekamp Mauthausen. Een van de strengste, ergste kampen die er waren.
Stilletjes lopen we langs de klaagmuur, waar nieuwe gevangenen dagen tegenaan werden gezet, puur om ze te vernederen. We lopen over de krakende planken van de barakken, de cementen vloer van de gaskamer, het crematorium. En bekijken de afschuwelijke foto’s van toen.
Oostenrijkers hebben kennelijk geen last van schuldgevoelens, dus worden de gruwelijkheden ongeremd uit de doeken gedaan. Foto’s van uitgemergelde gevangenen, stapels lijken of mensen die dood in het prikkeldraad hangen. “De waarschuwingsbordjes voor hoogspanningsgevaar hingen alleen aan de buitenkant van het hek’, meldt de tentoonstellingstekst, om te benadrukken hoe cynisch de Duitsers waren.
Bij de eerste foto’s en teksten word je misselijk, na de zoveelste barak met gruwelijkheden went het. Weer zo’n dode in het prikkeldraad, het zal wel. Zoiets moet het de kampbewaarders ook gegaan zijn. Bij de eerste sarcastische daad: gruwelijk. Na de tiende moord zwijgt het geweten. Zeker omdat je in groepsverband handelt en orders van bovenaf krijgt.
De mens is een wezen met vele lagen. Sommige lagen kunnen beter in de diepte blijven.
Leave A Comment