Als zieke ben ik helemaal niet lastig, ahum. Na een dag of twee, als het ergste leed geleden is, word ik helemaal gek van de eenzaamheid. Van ellende pluk ik bij wijze van spreken mensen van de straat om te vragen of ze mij op een andere manier wat aandacht willen schenken.
Mijn vriend (die van de fietstassen inderdaad) blijkt dus heel anders in elkaar te steken. Als hij ziek is, wil hij met rust gelaten worden. Hij kruipt liever in zijn holletje, als een kat in het donker. En dat is moeilijk voor zuster Hetty. Dus bestookt ze hem met vragen of hij nog wel leeft, toch echt geen ziekenbezoek wil, behoefte heeft aan een paar kiwi’s, paracetamols? Nee dus. Hij leeft inderdaad nog, maar verder heeft hij niets nodig.
Dalijk wordt ie nog ziek van mij.
Leave A Comment