Mijn dochter vraagt voor haar verjaardag een klok. Gezien op internet. Moeder heeft een bloedhekel aan kopen via internet, maar ze laat zich niet kennen en gaat dapper proberen de gewenste klok te bestellen én te betalen.
Dat eerste lukt wel, dat tweede minder. Geen mogelijkheid voor iDeal, dan maar met creditcard. Die heb ik geen. Dochterlief gebeld. “Het is niet leuk, maar ik heb jouw creditcardgegevens nodig”, meld ik somber. Want hoe kom ik anders aan die klok.
Een stief half uurtje later heeft u mij waarschijnlijk in Groningen horen vloeken. Na alle gegevens te hebben ingevuld en tig keren doorlinken, begeleid door een telefonische helpdesk zijnde mijn dochter zelf, stuit ik op een Rabo-venstertje: Voer de pincode van uw Mastercard in. Voor de vijfde keer mijn dochter gebeld. “Pincode van een creditcard? Die heb ik niet”, reageert ze mopperig. Zij is het langzamerhand ook wel beu, zo veel moeite te moeten doen voor haar eigen cadeau.
Wat is wijsheid? Tegen mijn dochter eerst maar gezegd dat ze geen klok krijgt. Een paar dagen later, nadat de ergernis was gezakt, begon ik volle goede moed toch weer te neuzen op internet. Een telefoonnummer op een Engelse site gebeld. “With Hetty Dekkers, from Holland”, stel ik me in krom Engels voor. De dame aan de lijn schakelt verrassend over van vloeiend Engels naar oer-Nederlands. Ze heeft ook een gironummer hier ten lande, waarnaar ik mijn geld mag overmaken. Toch een klok, toch van mijn geld af.
Lang leve het kopen via internet.
Leave A Comment