In mijn tuin heeft zich de afgelopen pinksterdagen een klein drama voltrokken. Een drievoudige moordpartij zelfs. Zaterdagochtend kwam ik op, lag er iets onduidelijks op het gras. Het leek op een kippenfileetje, vervuild met zand, maar bij nadere inspectie bleek het een jong vogeltje.
Vogeltje begraven onder de berk. Volgende ochtend: weer een lijk. Deze keer op het tuinpad. Het merelnest in mijn klimhortensia wordt nog steeds bewoond, zie ik aan papa die eten komt brengen, maar veel jongen kunnen er niet meer in zitten.
’s Avonds, in het halfduister, hoor ik papa merel een vreselijk kabaal maken. Voorzichtig sluip ik naar buiten om de eventuele insluiper eens goed de stuipen op het lijf te jagen. Maar nergens een kat te zien. Zelfs niet in het brandgangetje achter ons huis.
Tweede pinksterdag: weer een lijk in de tuin als ontbijtverrassing. En het nest is eindelijk leeg. Papa komt nog even op de schutting zitten, mama neemt zelfs een kijkje bij haar dode kind. Ze zitten verloren bij. “Hoe kan dit nu’, zie je ze denken.
Grommend voel ik heimwee opkomen naar onze eigen kat. Zijn laatste hoogbejaarde levensjaren lag hij als een opgerolde zwarte mof te slapen op het gras. De (levende) merels, hipten vlak voor zijn neus langs om eten te zoeken. Poes keurde hen nog geen blik waardig. Een ooglid optillen, was te veel moeite.
Maar owee toen hij jonger was. Vogeltjes, muizen, zelfs een mol bracht hij mee naar binnen. De natuur is wreed. En poezen ook.
Leave A Comment