Er zijn van die dagen dat je denkt ‘was ik maar in bed gebleven’.
Voor de paasbingo die ik organiseer, lijkt het me leuk van die chocolade-eitjes van Tony’s Chocolony als prijsje te kopen. Die zitten in zo’n gezellig, echt eierdoosje.
Op de fiets trek ik van de ene naar de andere supermarkt, nergens liggen ze. Konijnenoren voor de bingo-presentator dan, ziet er ook paasachtig uit. Nergens te krijgen natuurlijk. In de feestwinkel hebben ze wel één soort: wit met roze. Vooruit dan maar. Bij de derde supermarkt (de jacht op de eitjes gaat onverminderd door), besluit ik dat roze oren voor een man geen gezicht is. Thuis zie ik bovendien dat het een kindergevalletje is, dat past nooit op het forse hoofd van de presentator. Weggeven aan een nichtje dan maar.
En waar zijn eigenlijk mijn diepvriesbosbessen die ik bij supermarkt één gekocht heb, uren geleden? In de fietstas natuurlijk, vergeten en volledig ontdooid.
Eén schrale troost: als ik in bed was gebleven, had ik deze column niet kunnen schrijven.
Leave A Comment