Van garantie moeten we ons niet te veel meer voorstellen.
Een tijdje terug schafte ik me een mobieltje aan van dertig euro. Na drie weken sloeg ie op tilt. De winkelier zou het apparaatje opsturen, ik mocht het over twee weken op komen halen.
Dat deed ik. Mijn “gerepareerde’ mobiel zweeg echter nog steeds in alle talen. Dan kun je weer terug gaan, maar dat leek me zinloos. Ik berustte in mijn lot en gooide het ding stante pede in zo’n mooie recyclingbak bij de supermarkt.
Met computers, cd-spelers, tv’s, fototoestellen maak je hetzelfde mee. Ze worden opgestuurd, je bent ze dagen of weken kwijt, en vervolgens komen ze even slechtwerkend terug. Een fototoestelletje van een vriendin maakte paarsachtige foto’s. Geloof me, dat deed hij na drie maanden (!) garantieafwezigheid nóg.
Van mijn zoon kreeg ik eens een prachtige stormaansteker. In weer en wind kun je met zo’n ding je sigaret aansteken. Als ie het doet. Deze was een maandagexemplaar. Honderd keer drukken leverde pakweg één keer een gloeiend spiraaltje op. De winkelier stuurde de aansteker op naar de fabriek. Na tien dagen kwam hij terug. Ongerepareerd. “Hij is gevallen’, zei de verkoopster defensief. “Er zit een deukje in, kijk hier. Daarom valt uw aansteker helaas buiten de garantie.’ Mijn pleidooi dat vallen en deukjes niets met haperende ontstekingsmechanismen te maken hebben (dat kreng heeft het nooit gedaan, ook niet vóór het deukje), leverde niets op. Snel ben ik de winkel uitgerend. Ik had de verkoopster wat aangedaan. Gegarandeerd.
Leave A Comment