Ieder mens heeft van die hekken in zijn leven waar ie met moeite overheen springt. Mijn hek is ‘spreken in het openbaar’. Veel te weinig gedaan in mijn leven, dus brrr, eng.
Als ik gevraagd word een interview te doen voor een zaaltje, zeg ik toch ja. Kom maar op met die microfoon, de dood of de gladiolen.
Het publiek luistert niet erg als ik wil beginnen en van de zenuwen laat ik de geïnterviewde na de eerste vraag iets te lang doorkletsen. Maar al met al: het ging best goed. Schouderklopjes alom als ik opgelucht van het podium stap. In deze euforische stemming zeg ik frivool ja als de organisator vraagt of ik het voortaan elke maand wil doen. Vooruit, laten we van dat hek maar meteen een hele hordeloop maken. Dan went het misschien.
Leave A Comment