De postbode, die ik oppervlakkig ken, belt aan. “Mag ik asjeblief even gebruik maken van jouw toilet? Ik hou het niet meer en ik ben nog lang niet klaar met mijn ronde.”
Plasproblemen, wie heeft er geen ervaring mee. Ik heb een stoer nichtje dat in het leger zit. Gaat ze op kamp, met de mannen, dan is ze verplicht een plastuit te gebruiken. Omdat je met je broek op je enkels “geen actie kunt ondernemen in dreigende situaties’, luidt de legerverklaring. Nou is de plastuit voor dames niet voor niets een fiasco geworden. Jaren geleden werd het hulpmiddel geïntroduceerd op een of ander popfestival. Daarna vertrok het ding met stille trom van het toneel. Het is een onding, zeggen ervaringsdeskundigen. “Bovendien moet je broek nog best ver naar beneden.’ Actie ondernemen in dreigende situaties, aan me hoela.
Een ontwikkelingswerker in Afrika vertelde me dat de vrouwen daar het makkelijker hebben. “Na een lange busrit stapten enkele vrouwen uit, zakten op hun hurken en lieten het lopen”, vertelde hij. “Sommigen zaten prominent voor de bus, zodat de chauffeur moest wachten voor hij verder kon rijden.” Nu zie je met al die rokken toch niets, maar het verschil in gêne is opmerkelijk.
Met dit koude weer in Nederland slaat het veel heren én dames op de blaas. Een incontinentieluier is nog net overbodig, maar ver kom ik ook niet. Elke reis wordt een toilettentocht. Thuis naar het toilet, in de Hema naar het toilet, thuis naar het toilet. Het gaat van wc naar wc, anders red je het niet. Mannen met prostaatproblemen kunnen er van meepraten. Alleen hebben zij een boom. Of een plasadres.
Leave A Comment