Een ex heb ik ooit zwaar beledigd door, zonder hem, op een achternamiddag een auto te kopen. Mijn oude modelletje moest naar de sloop, dus zonder ook maar iemand te raadplegen stapte ik naar de showroom, bekeek een aardige occasion van rond de 5000 euro en zei “doe die maar’. Met korting, dat wel.
Dit riekt misschien naar iemand die geld te veel heeft, maar dat is geenszins het geval. Er zit een andere theorie achter. Al mijn vorige auto’s kocht ik met hulp van “deskundigen’ uit mijn eigen omgeving. Vrienden, familieleden, die de verkopers bestookten met kritische vragen. Voordat het kentekenbewijs overgeschreven werd, brak een fase van wikken en wegen, twijfelen en uiteindelijk kiezen aan. Met als resultaat: de ene auto deugde, de andere niet. Ondanks alle voorzorgsmaatregelen kon je er geen peil op trekken of je de juiste keuze had gemaakt. Verspilde energie dus.
Met die ervaringen in het achterhoofd, besloot ik het die laatste keer anders aan te pakken. Een auto moest er komen, en rap want zie maar eens met de bus in Babyloniënbroek te komen voor een interview, dus besloot ik te vertrouwen op de verkoper in zijn strakke pak. En het lot. Mijn Fiësta rijdt nu, zeven jaar later, nog steeds als een tierelier. De beste auto die ooit heb gehad.
De ex ging minder lang mee. Logisch, voor een relatie geldt immers hetzelfde als voor een auto: je kunt er geen peil op trekken, al bereid je je keuze nog zo goed voor.
Leave A Comment