Je weet pas wat je hebt als je het kwijt bent.
Nooit heb ik mijn fietstassen geknuffeld, bedankt of op een andere manier geliefkoosd. Maar nu ik een leenfiets heb, zónder tassen, voel ik me hulpeloos in de steek gelaten.
Even een brood kopen op weg naar de yoga, o ja geen tassen. Dus zit ik op mijn matje met een ongesneden volkoren aan het hoofdeind. Tomaten halen bij de Turk, kaas en groente bij Appie en dan nog even de Jumbo in voor de rest van de boodschappen? Vergeet het maar. Met een volle boodschappentas een supermarkt in stappen, laadt alle verdenking op je.
Ook de plantjes, het bier en andere grote zaken kan ik op mijn buik schrijven. Een zware boodschappentas op de bagagedrager is al lastig genoeg. Glijdt die niet weg? Er zitten immers geen volle fietstassen naast de drager om hem tegen te houden.
Als mijn eigen fiets straks uit de revisie is, ga ik die tassen helemaal kwijt zoenen. Want nu weet ik wel wat ik heb.
Leave A Comment