Vorige week ben ik op facebook gegaan. Niet uit eigen behoefte, maar uit nieuwsgierigheid. Een fanatiek facebookende vriendin wist me precies te vertellen wat mijn eigen kinderen zoal uitspookten. Dat las ze allemaal op facebook.
Na enig geworstel had ik een (kale) pagina aangemaakt. En hij blijft kaal, want ik heb nog niet ontdekt hoe het werkt, het plaatsen van foto’s en teksten. Stuur ik een berichtje uit, dan is het me een raadsel of dat voor iedereen te lezen is, een selecte groep of één persoon. Een digitaal wonder als ik struikelt overal over.
Na mijn intrede op het wereldwijde “smoelenboek’, zaten er meer dan dertig mails in mijn gewone inbox. Allemaal facebookkrabbels. “Het 8e wereldwonder: ons mam zit op facebook’, schreef mijn bloedeigen zoon. Zijn zus vulde gniffelend aan: “Nu niet ons gaan bellen hè mam, om te vragen hoe het werkt.’
Nu weet ik eindelijk wat ze uitspoken, die twee.
Leave A Comment