Zeven nazaten staan rondom een hangtafel tussen de spullen van hun overleden moeder. “Wie wil dat ladenkastje?’. Drie vingers gaan de lucht in. Dat wordt dobbelen, aan de hangtafel. Henk gooit een zes, dat evenaart niemand en dus is het kastje voor hem. Zo gaat het met stoeltjes, handdoeken, schilderijen, een koffiezetapparaat. De hele huisraad komt voorbij.
De oudste dochter pinkt een traantje weg als ze de geborduurde madonna verliest aan haar zus, maar zo zijn de regels en de sfeer blijft opperbest.
Als de vrouw van Henk arriveert, moet hij haar verkopen dat hij het ladenkastje heeft genomen. “Voor onder de kapstok’, zegt hij verdedigend. “Welke kapstok?’, reageert zijn vrouw streng.
De jongste dochter kon het niet over haar hart verkrijgen de leunstoel van moeder weg te doen. Ze hoefde er niet eens voor te dobbelen. Ook háár man vraagt zich af waar ze moeten blijven met dat kolossale, overbodige voorwerp. “Nostalgische waarde, Mark. We vinden er wel een plekje voor.’
Als veilingmeester, nauw betrokken bij de familie, ga ook ik door de knieën. Twee stoeltjes en een nachtkastje, ik kan er niks mee, heb ik me zonder tegensputteren aan laten smeren. Ze doen me zo aan oma denken. En ach, leuk voor op de logeerkamer. Net als dat schilderijtje van Mona Lisa in kitscherige lijst, die staande schemerlamp en de koffer vol gedateerde romans. Daar mogen mijn kinderen om dobbelen, als zij rond de hangtafel staan.
Leave A Comment