Ik wist het niet, dus bel ik Els van de VPRO

Els gebeld

Toen mijn dochter nog thuis woonde, haalde ze me over een tv-gids te nemen. We kwamen uit op het compromis dat ik mocht kiezen welke.

We zijn nu ruim tien jaar verder. Mijn dochter is allang het huis uit, maar ik ben nog steeds geabonneerd op de VPRO-gids. Gewoon omdat het zo’n retegoed tijdschrift is. Fijne onderwerpen, fijne toon, een genot om te consumeren. Elke zondagmorgen, als ik mijn krantje ontbeer, lees ik de Gids. Van voor tot achter.

Maar als je geabonneerd bent, ben je dan ook lid van de betreffende omroep? Ik wist het niet, dus bel ik Els. In de laatste gids stond een oproepje daartoe: bel Els en word lid.

Na een klein keuzemenuutje en korte wachttijd krijg ik een mevrouw aan de lijn. Ze heet Els, maar zo heten ze rond deze ledenwerftijd allemaal waarschijnlijk. Typisch VPRO-grapje.

“U bent al lid’, diept Els uit haar gegevens op. Gelukkig maar, want de omroep wil ik net zo min kwijt als de Gids.

Inderdaad, geen kritisch woord in deze column. Sommige dingen zijn gewoon goed, die behoeven een krans.