Een enorme hal op het industrieterrein. Tussen rode linten zigzag ik naar het loketje, weinig mensen voor me. Dat ik een half uur te vroeg ben voor mijn afspraak, deert niemand. Ik mag ongestoord door naar het volgende loketje, ‘volgende keer wel een gezondheidsverklaring meenemen, mevrouw’, en dan kom ik bij een schot waarachter het gaat gebeuren. Vestje uit, mouwtje opstropen en de eerste prik tegen covid zit erin.
Het kwartiertje wachten vindt plaats in een enorme ruimte waar mensen geduldig voor zich uit zitten te kijken. Allemaal dezelfde kant op, als in een bioscoop. Een EHBO’er komt melden dat het mondkapje nu af moet. ‘Anders zie ik alleen uw ogen rollen als het misgaat’, meldt hij olijk. Rechts een paar witlinnen schotjes, waarachter een leeg ziekenhuisbed staat te wachten op flauwvallers. ‘Kun je hier geen mooie film draaien’, grapt een vrouw verderop.
Foto’s maken is verboden, meldt een A4’tje naast de klok. Na vijftien minuten sta ik op om te vertrekken. Een andere EHBO’er kijkt me bij de uitgang nog even bezorgd onderzoekend aan. Kennelijk heb ik net genoeg kleur op de wangen om te mogen vertrekken.
Wat leven we toch in een geregeld landje.
Leave A Comment