Vanuit mijn luie stoel, pootjes in de Bodensee, kijk ik geboeid naar twee jongetjes die hun bal kwijt zijn. De bal is via een boothelling in het water gerold, naar het diepere gedeelte van het meer. “Soll ich?’, vraagt het kleinste jongetje, tot zijn middel in het water. De andere roept “Warte mal’ en rent naar de tent van zijn ouders. Hij komt terug met een half leeggelopen strandbal. Voor een reddingsoperatie in het diepe lijkt me dat fluttige drijfmiddel niet adequaat. Het knulletje, jaar of zeven, concludeert dat zelf ook. Hij rent weer weg en komt terug met een echte hark.
Op de kademuur een stukje verderop balanceren de twee gevaarlijk met het gereedschap. De jongensbuikjes deinzen naar voren en naar achteren, samen proberen ze hun evenwicht te bewaren, de harksteel horizontaal in hun midden. Net als ik bedacht heb of ik geen fototoestel of mobieltje in mijn zakken heb zitten, zodat ik het dappere duo stante pede na kan springen, halen ze de bal veilig naar boven.
Helemaal zelf geklaard deze klus, zonder hulp te vragen aan wie dan ook. Echte helden, ze bestaan nog.
Leave A Comment