De uitvaart wordt gehouden in een piepklein zaaltje, met hooguit een man of dertig aan genodigden. Geen diashow met foto’s, geen rits aan sprekers. J had maar één zoon, hij knipt zijn voordracht in tweeën om het nog iets te laten lijken. Stukje verhaal, muziek, weer een stukje verhaal. Over het leven van zijn moeder. Dat niet altijd over rozen ging.
Op de blankhouten kist, die vlak voor onze neus staat, ligt niets anders dan een paar takken bloeiende forsythia. Dat gebaar raakt me, in positieve zin. J was niet van overdaad of decorum.
Ze was wel belangrijk in mijn leven. Zonder haar was ik nooit de journalistiek ingerold. Ieder mens heeft wel zo’n mentor in zijn leven, die op het juiste moment het juiste bemoedigende zetje geeft.
Ik mag de kist mee naar buiten begeleiden. De voorste dragers nemen de bocht te kort, zodat ik bijna bekneld raak tussen draagbaar en deurpost. Ook al slecht voor het decorum, dat gestuntel.
In gedachten hoor ik J lachen.
Leave A Comment