Met een snelle lift vliegen we naar het eerste plateau van de Euromast. Honderd meter hoog, op het dak van het restaurant, hebben we een prachtig uitzicht over Rotterdam.
Maar dan. Onduidelijke bordjes wijzen de weg naar een hoger plateau, waar we in de panoramalift zouden kunnen stappen. Die kleine cabine, die ronddraait om de bovenste naald.
Een akelig buitenliftje krijgen we niet aan de gang, zodat we de trap nemen. Dat hadden we niet moeten doen. Honderd meter hoog waaien we zowat weg van de stalen wenteltrap, met akelige doorkijktreden. Ik sla volledig in paniek en hou bibberend het handje vast van mijn metgezel, die dapper voorop gaat in de storm.
Ook de panoramalift is een killer, voor iemand met hoogtevrees. Met horten en stoten stijgen we tot zo’n 175 meter hoogte; ik vrees ernstig dat mijn laatste uur geslagen heeft.
Gaan jullie naar de Euromast?, zei vooraf iemand smalend. Wat een burgerlijk uitstapje, bedoelde ze te zeggen. Burgerlijk, aan mijn hoela. Doe mij maar een survivaltocht door de rimboe.
Leave A Comment