Voor een boek interviewde ik een meneer die in de jaren zestig bij de Kamer van Koophandel werkte. “We hadden toen een kantoortje, dat noemden we het biechtkamertje”, vertelt hij. “De plaatselijke ondernemers kwamen daar uithuilen. Als ze financiële problemen hadden, ruzie in het familiebedrijf. Hele drama’s waren dat. We kenden die mensen vrij goed, want we waren hun steun en toeverlaat.”
Met verbazing hoor ik het verhaal aan. Ik herken er niets in. In de twintig jaar dat ik een eigen bedrijf heb, ben ik welgeteld twee keer bij de KvK geweest. Om me in te schrijven. Een koele baliemedewerker stuurde me in eerste instantie nog onverrichterzake terug. “Een journalist kan geen eigen onderneming starten’, luidde het oordeel. Een week later nog eens geprobeerd, nu stond er iemand achter de balie die kennelijk een ander wetboek had gelezen. “Geen probleem mevrouw, wat wordt de bedrijfsnaam?’.
De KvK in mijn woonplaats is inmiddels verdwenen. Net als het postkantoor, bankfilialen, politiebureau en belastingkantoor. “Ter verbetering van de service’ hebben we niets meer. Zelfs geen biechtkamertje.
Leave A Comment