Komt het door de leeftijd of door het feit dat ik veel verhalen schrijf voor een afvalblad? Geen idee. Maar sinds een poos voel ik een onbedwingbare behoefte om zwerfafval op te rapen van straat.
Bij onze wekelijkse gymles, op een grasveld achter de sporthal, is het begonnen. Met enige schaamte, vuilnis rapen doe je niet, bukte ik me tijdens het rennen om een gigantische plastic zak van het grasveld te plukken. Nu ik toch een zak had, kon ik dat blikje en dat geplette flesje ook wel even verzamelen. Voor de gymles om was, was het hele veld gekuist.
In het dammetje of in mijn eigen straat neem ik nu ook vanalles mee, als ik toch op weg ben naar huis. “Heb je friet gehaald?’, vroeg een kennis die ik tegenkwam, wijzend op mijn witte draagtasje met verzamelde troep. “Nee’, bekende ik spontaan. “Die plastic soep in de oceanen, al die albatrossen en andere dieren die kapot gaan aan afval in hun maag, ik kan er niet meer tegen.’
Nu weet ik tóch hoe het komt. Mijn afvalraapverslaving.
Leave A Comment