De laatste avond van ons bungalowweekendje besluiten we een frietje te gaan halen op het park. Het jonge meisje achter de balie kan het niet bijbenen. Ze moet in haar eentje bakken, zes tafeltjes bedienen en heeft een rij wachtenden voor haar neus staan. Dapper vraagt ze wat we willen hebben. Over een half uurtje is het klaar, hoopt ze.
Al het publiek in de friettent ziet het met enige gene aan, hoe ze haar tranen wegpinkt en toch ijverig doorgaat met friet scheppen, bordjes klaar zetten, naar de tafeltjes rennen. Eén man, die net als iedereen al uren staat te wachten op zijn bestelling, vraagt haar iets wat wij niet kunnen verstaan. “Het ligt er nét in”, roept het meisje wanhopig, nu volledig in tranen. Toch veegt ze haar wangen schoon en gaat door met afrekenen, bakjes curry pakken uit de koeler, kroketten in het vet gooien, halfkoude friet serveren.
Die komt er wel, denken wij bemoedigend.
Leave A Comment