Na lang uitstel liet ik laatst een nieuwe leesbril aanmeten. Met de oude, plus één, kon ik op donkere dagen de krant niet meer ontcijferen. De nieuwe werd dan ook plus twee. Een flinke sprong voorwaarts.
Thuisgekomen bleek hij toch te sterk. Ik werd er dol van en legde het modelletje terzijde voor als het daglicht straks afneemt, herfst, winter, dat soort seizoenen.
Waarom ga je er niet mee terug, vraagt iedereen die ik dit vertel. “Ach, ik groei er vanzelf in’, werp ik slapjes tegen. Want ik ben niet zo’n reclamant. Ik zat er zelf bij, toen de opticien op het laatste nippertje 1,75 veranderde in twee. Dat gebeurde op een onbenullige opmerking van mijn kant, toen we al achter de bestelcomputer zaten.
Maar nu kán ik er niet meer mee terug, want mijn nieuwe aanwinst is kwijt. Alles afgezocht, van boekenkast tot bureau en van fietstas tot fonteintje in het toilet. Mijn te sterke leesbril is en blijft spoorloos.
Misschien vind ik hem pas terug als mijn ogen op sterkte zijn, passend bij de bril. Dat zou pas sterk zijn.
Leave A Comment