Een wat oudere Engelsman groet ons, een groepje wandelaars dat de Hadrian’s wall volgt, vanuit zijn tuintje. De route loopt over zijn erf, dus hij ziet dagelijks heel wat wandelaars voorbij komen. ‘Wat een prachtige tuin hebt u’, complimenteren wij de man. ‘Dank je. Ik heb een goede hovenier’, meldt hij op een toon die zegt raad eens wie. ‘Your wife’, gok ik, in één keer goed.
De Brit vertelt ons dat hij meteen zag dat wij Nederlanders waren. “Die zijn altijd in voor een praatje. Altijd vriendelijk.” Verrast over dit compliment, vragen we welke nationaliteit wandelaars volgens hem het meest onaanspreekbaar is. “De Britten”, antwoordt de man tot mijn verbazing. “Die zeggen geen boe of ba. Ze hebben een duidelijke leider die alles bepaalt en de rest van de groep loopt er zwijgend achteraan.” Vervolgens wil de lokale bewoner weten wie van ons groepje de kaart leest. “Want dat is júllie leider”, doceert hij.
Wij lezen nauwelijks kaart, volgen alleen de markering. Leiderloos lopen we verder, óp naar het volgende praatje. Met louter aanspreekbare Britten.
Leave A Comment