Als het erg koud wordt, pleeg ik als een eskimo op de fiets te zitten. Extra das voor mijn mond en neus gebonden, dikke capuchon over mijn hoofd. In deze vermomming hoef je niemand meer gedag te zeggen.
Fietsend door mijn woonplaats kom ik zoals gewoonlijk diverse bekenden tegen. Door mijn gaasloze boerka-luikje zie ik Jan, zwaar trappend tegen de oostenwind in. Aan zijn dromerige blik merk ik dat hij me echt niet gespot heeft. Ook Marjolein, een voormalige buurman en een kennis uit de kroeg lopen of fietsen me straal voorbij. Even later ontwaar ik mijn bloedeigen zoon, op een trottoir aan de overkant van de weg. Luid fietsbellend probeer ik zijn aandacht te vangen. Zoonlief kijkt verbaasd in alle richtingen, de eskimo op de fiets komt hem niet bekend voor.
Het boerkaverbod is een verstandige beslissing. Een paar honderd vrouwen in Nederland dragen zo’n ding, dus je vangt er een enorme boevenbende mee. Mogen die vrouwen hun traditionele kleding niet meer dragen, dan stappen ze gewoon over op eskimo-uitrusting. Net zo effectief, alleen een beetje warm in de zomermaanden misschien.
Leave A Comment