Volgens het boeddhisme is een Spartaans leven luxe genoeg. Minder is meer, en daar kun je nog verlicht van raken ook.
Geheel in die geest ben ik eindeloos een favoriet dekbedovertrek aan het repareren. Minstens vijftien jaar oud en tot op de draad versleten, maar ik kán er maar geen afstand van doen.
Aan het boveneinde zit al een grote lap, gemaakt uit de bijbehorende kussensloop, zodat het Mexicaans motiefje vrolijk doorloopt. Als ook het binnenlaken een scheur vertoont, moet de naaimachine er weer aan te pas komen.
Al stikkend krijg ik een geniaal idee: het boveneind is dunner en veel meer sleets dan het voeteneind. Waarom knip ik het boveneind niet open, en naai ik het voeteneind dicht. Dan komt de overtrek andersom op het bed te liggen en kan ik nog jaren aan de bovenkant trekken en plukken voordat ook daar de stof scheurt.
Het nirvana kan nooit meer ver weg zijn.
Leave A Comment