Hoewel we al tien dagen met elkaar op stap zijn, is er nog steeds geen complete groepsfoto gemaakt. Op de kade van de Donau zie ik een fotogeniek plekje. Wij zevenen tegen een hekje, Passau op de achtergrond. Nu alleen even een voorbijganger zien te vinden die het toestelletje wil bedienen.
Een oudere mevrouw is de eerste passant. Ze wil het wel proberen, maar haar ogen zijn slecht. “Es geht nicht’, verontschuldigt ze zich na veel vergeefs getuur op het schermpje.
Het volgende slachtoffer is een man. Hij heeft de tred en het uiterlijk van de plaatselijke alcoholist, maar nood breekt wetten. Over een half uurtje gaat onze trein, dus voor kieskeurigheid is geen tijd. Het toestelletje zeilt in zijn trillende handen en armen alle kanten op. Als er één hoofd op staat, mogen we van geluk spreken, denk ik al glimlachend naar de heen en weer deinende camera.
In de trein controleer ik het resultaat. Ons groepje prachtig geframed in het kader, perfect scherp. De mooiste foto van allemaal!
Komt u ooit in Passau en zoekt u een vakantiefotograaf, neem die sjofele man met die wankele tred.
Leave A Comment