Het geklaag over strooizout dat bijna op is, is aan mij niet besteed. Ik pas me lekker aan, dat bevalt veel beter.
Waarschijnlijk ben ik zelfs een van de weinige “middelbare’ vrouwen in Nederland die fietsen door de sneeuw leuk vind. Vroeger gingen we wel eens mountainbiken, dat kan nu op straat.
Het leukst van alles zijn de ijsvlaktes. Alsof je met je fietsje over de schaatsbaan roetjst. En dan overeind zien te blijven. Een mens kan overal de sport van inzien.
Laatst ging het toch fout. Als een circusartiest glibberde ik met mijn tweewieler op een ijsvlakte, toen er onverhoopt een sneeuwschuiver voorbij kwam op een parallelweggetje. Daar moest ik achteraan, want die wilde ik fotograferen voor een blad waar ik voor schrijf.
Tja, als je haast gaat maken, komen de brokken. Mijn circustalent liet me in de steek en voor ik het wist lag ik languit over straat. Wat je noemt, een gevallen vrouw.
De sneeuwschuiver keerde en kwam recht op me af. Hij kon me zo opscheppen, maar dat deed ie niet. Met een zere knie, krom stuur en losgelopen fietsketting ben ik naar huis gestrompeld.
Strooizout bijna op? Kan mij het schelen.
Leave A Comment