Vreemd. Als ik zit te kijken naar Man Bijt Hond, verwacht ik half en half dat ze bij mij aanbellen, om de dag door te nemen. Dat kan natuurlijk niet, dûh, want dan zou ik dat geweten hebben. Hetzelfde geldt voor een rubriek in het tijdschrift Onze Taal. Maandelijks wordt daar een trouwe lezer geportretteerd. Elke keer weer ben ik verbaasd dat ik daar niet sta. Ook dat is onmogelijk zonder mijn eerdere medewerking.
Een foutje van de hersenen? Net als een déjà vu dat schijnt te zijn? Dan knettert er even iets verkeerd daar in die hoogspanningsbrij onder onze schedel.
Plotseling begrijp ik waar het woord knettergek vandaan komt.
Leave A Comment