Zo. Het kaarsvet is uit de tafelkleedjes gestreken, de kerstboom staat in de tuin en de agenda is overgeschreven. Het nieuwe jaar, 2010, kan beginnen.
Wat zal het brengen? “Jij wil zeker eindelijk een leuke, rijke vent’, opperde een vriendin. Ben nog nooit verder gekomen dan de categorie moeilijk en arm, dus dat zou oprecht wat nieuws zijn. Het lijkt me verstandiger de lat wat lager te leggen. Iets meer innerlijke rust bijvoorbeeld, iets meer zinnige bezigheden. Daar ga ik voor, in 2010.
Bij de yoga kregen we aan het eind van het jaar ieder een elastiekje uitgereikt. Dat elastiekje mochten we om onze pols doen. Elke keer als we een negatieve gedachte hadden, konden we daar aan trekken. Bij voorkeur venijnig, zodat dat het een beetje zeer doet. Met dat elastiekje om mijn pols ben ik het nieuwe jaar ingegaan. De binnenkant van mijn pols zag rood van het terugklappende elastiekje”
Even overwoog ik ook aan mijn armbandje te trekken voor de mensen waar ik mee babbelde. Spraken zíj een negatieve gedachte uit, dan ikke trekken en pats. Dat heb ik snel gelaten. Anders had mijn pols nu in het gips gezeten. Want ik ben niet de enige die zeurt, piept en mauwt, viel me op. De een verketttert de hele maatschappij omdat er een diefstal is gepleegd in zijn buurt, de ander is diep verontwaardigd omdat haar 16-jarige zoon maar niet wil beseffen dat hij “zijn toekomst vergooit’ als hij voor die mbo-opleiding kiest zonder eerst door te studeren, en weer een ander zucht alsof de wereld vergaat omdat haar kies afgebroken is. O nee, die laatste was ik zelf. Pats.
Nou, allemaal een gelukkig, positief nieuwjaar dan maar.
Leave A Comment