Voor het blad de Vogelvrije Fietser ben ik wel eens geïnterviewd. Als journalist die haar werk het liefst op de fiets doet. In de serie, met de veelzeggende titel “Fietsen is geen werk’, kwam ook een huisarts aan bod, een zakenman, een architect. Allemaal pakten wij het liefst de fiets, voor onze werkafspraken.
Nu moet ik toegeven dat aan mijn fietsliefde een grens zit. Heb ik een interview verder dan zes, zeven kilometer van huis, dan pak ik lekker de auto. Ook wanneer ik gebruik maak van de veerpont, vind ik de vierwieler veiliger. Vaart dat ding onverhoopt niet, dan moet ik tien kilometer omfietsen namelijk en dat is me te gortig.
In alle andere gevallen voel ik me op de fiets een gelukkig mens. Met al dat zittend werk is de beweging in de buitenlucht een heerlijke, welkome afwisseling. Daarnaast is het mooi meegenomen dat je op de fiets net zo snel in de stad bent als met de auto, geen parkeerproblemen kent, geen opstoppingen, geen benzinekosten. Het weer dan?, zult u zeggen. Ook geen probleem. In al die jaren ben ik precies één keer doorweekt op een afspraak aangekomen.
Ik kan dus eigenlijk geen enkele reden bedenken waarom ik de auto zou pakken voor korte stukjes. Een meneer bij de supermarkt, waarmee ik aan de praat raakte, kon dat wel. `Je kúnt zeker niet rijden`, zei hij smalend, toen ter sprake kwam dat ik tegenwoordig zelfs de grote boodschappen op de fiets doe.
Zo ontmoet je wel vaker vooroordelen, als verstokte fietser. De meest belachelijke reactie kwam van een meneer die ik eens moest interviewen. Hij woonde drie straten van mijn huis en dat wist ie. `Betaalt de krant zó slecht’, spotte hij vals, toen ik bij vertrek mijn ros van het slot haalde. Nou ja, laat ze maar kletsen. Mij krijgen ze tóch niet van die fiets.
Leave A Comment