De crematie van de stokoude buurtbewoner was eigenlijk best gezellig. Met een volle auto reden we er naartoe. Vier buurvrouwen uit de straat in een klein autootje gepropt. Waarvan één vergeten was haar gehoorapparaat in te doen, dus het gesprekvolume was hoog.
In de kleine aula, veel intiemer dan de grote zaal, moesten we uiteraard stil zijn. Buurvrouw A, zonder het gehoorapparaat, lukte dat niet. Eerst ging haar telefoon keihard af. Net toen de familie een kaars aan wilde steken op de kist. Snel buurvrouws tas geopend, gesprek weggedrukt en de telefoon op stil gezet. ‘Laat hem volgende keer maar gewoon thuis’, adviseer ik haar na afloop bij de koffietafel. Ze kreeg ook nog een zware hoestbui, voordat de dienst over was. Een meneer van het uitvaartcentrum kwam snel met een glaasje water aangezet, de schade bleef beperkt.
Op de terugweg werden onderling telefoonnummers uitgewisseld en beloftes gedaan. ‘We moeten toch eens een keer gewoon koffie drinken, zonder uitvaart.’
Benieuwd of dat ook zo gezellig wordt.
Leave A Comment