Zou het door de leeftijd komen? Of is het gewoon alzheimer light.
Feit is dat mijn geheugen steeds meer op een zeef begint te lijken. Dan ga ik naar de super voor aardappels en kom ik thuis met van alles, maar geen aardappels. Of ik loop naar boven om iets te halen en … nouja, de rest hoef ik niet uit te leggen. Eenmaal boven sta je verdwaasd rond te kijken, wat kwam ik hier nou doen.
Voor een ontmoetingscentrum doe ik de publiciteit, dat wil onder meer zeggen dat ik mijn stukjes op tijd in moet leveren bij de enige papieren weekkrant die wij in het dorp nog hebben. Dat moet gebeuren op maandag. ’s Avonds spring ik verschrikt uit bed: vergeten een optreden van komend weekend in te sturen. In mijn pyjama knal ik snel de pc aan, het is tenslotte nog steeds maandag. Helaas, het had voor 18.00 uur moeten gebeuren, het is nu half elf ’s avonds. Dat komt niet meer goed.
Een geluk dat ik aan deze column heb gedacht.
Hoi Hetty,
Altijd leuk om je stukjes te lezen.
Er is immers geen groter vermaak, dan leedvermaak.
Vraag v.w.b. je laatste stukje: Met ‘het dorp’ bedoel je toch niet de ‘stad Waalwijk’?
De rest is helaas zo herkenbaar!
Met enige regelmaat loop ik naar de keuken om ‘iets’ te pakken.
Dan sta ik daar wezenloos rond te kijken wat de reden ook al weer was.
Gelukkig hebben we een Labrador, en die frist mijn geheugen weer op.
‘Baas we gingen naar de keuken voor een lekkere hondenkluif’.
Ik trap er altijd in, want dan ben ik in ieder geval niet voor niets naar de keuken gelopen!
Groetjes, Rob.
Hoi Rob,
Het schijnt alleen maar erger te worden, zegt men, dus dat is ‘bemoedigend’. PS Wolluk noem ik altijd een dorp in m’n stukkies.
Groet, Hetty