In ons vakantiegroepje hadden geen van de mannen een fietstas. Dat vonden ze niet mannelijk genoeg, ahum. Met als gevolg dat wij, dames, alle boodschappen mee naar ons kampement moesten zeulen. Beladen als pakezels zwoegden wij de heuveltjes op. De mannen naast ons met alleen een bidonnetje en een washandje onder de snelbinders, voor als ze gingen zweten.
Mijn fietsafspraakje van laatst, met een ‘kennis’, verliep anders. Toen hij voor kwam rijden, met zijn tweewieler, was het eerste wat mijn aandacht trok twee enorme fietstassen. Daar konden boodschappen voor een hele week in.
Hij hoefde verder geen versierpogingen meer te doen, dat laat zich raden. In één klap een man naar mijn hart.
Leave A Comment