Twee vaste klanten van het buurthuis waar ik vrijwilligerswerk doe, ploffen neer op de bank. ‘Doe maar koffie en een spa rood’. Als de dames voorzien zijn, laat één van hen, een vrouw van rond de tachtig, een diepe zucht. ‘Ik heb gisteren mijn dochter begraven’, meldt ze haast terloops, alsof het over het weer gaat. Wow, hoezo, wil iedereen weten. Waarop een zakelijk verslag volgt. Dochter was nooit ziek, maar ineens een akelig kuchje, longkanker, uitgezaaid, weg. Sjonge, daar zijn wij stil van. ‘Is dat van de bloedverdunners’, wijs ik naar haar rechterhand, die zowat zwart ziet van de bloeduitstortingen. ‘Van het condoleren. Iedereen greep me nogal stevig beet.’
Ik ga nog maar een drankje halen, voor haar en haar vriendin. ‘Ik kom gewoon hier naartoe’, verklaart ze. ‘Om even andere praat te horen.’ We beloven onuitgesproken dat we het er niet meer over zullen hebben.
Leave A Comment