Terwijl ik voor de tv onbeschaamd geniet van het koninklijk bezoek aan Maastricht, zit mijn zoon vanachter zijn schaakcomputer geïrriteerd te snuiven. ‘Wat heb jij toch met die poppenkast, het is toch idioot dat iemand koning wordt vanwege zijn geboorte, afschaffen die onzin.’
Ik heb hem naar buiten gestuurd, met zijn schaakcomputer, want ik wil mijn pret niet laten bederven vandaag. ‘Zo’n koningshuis werkt verbindend, een president kost ook geld en ik zie nergens presidenten die het wél foutloos doen’, bijt ik zoonlief voor zijn verbanning nog even toe. Vervolgens kan moeder lekker genieten van de Maastrichtse nuchterheid (‘Met jou wil ik wel eens op de foto’, klinkt het van achter de dranghekken tegen koningin Maxima), de koninklijke grapjes (een prins, ik weet niet welke, die zelf zijn mobiel uit de broekzak opdiept voor een selfie met een carnavalesk uitgedoste dame), de protesterende republikeinen met hun spandoek ‘Willem de Laatste’. Zoiets kan alleen in Nederland, ik smul daarvan.
Als mijn zoon naar binnen komt voor een tompouce, heb ik een nieuw argument bedacht. ‘En met zijn allen juichen om een oranje voetbalteam, is dat niet belachelijk dan’. Mijn zoon gaat maar een eindje wandelen. 1-0 voor oranje, denkt moeder tevreden.
Leave A Comment