Tot de inktzwarte lucht weer aan komt zeilen

Buiig

Tot de volgende bui losbarst, kunnen we weer even buiten zitten. Het zonnetje brandt fel, dus jas uit, vestjes uit en snel de stoelleuning achterover om alle warmte op te vangen. Tot er weer een inktzwarte lucht boven de bomen aan komt zeilen. Vestjes, puzzelboekjes, handdoeken naar binnen, wij zelf er achteraan en hopen dat de theezetter nog de kans krijgt buiten zijn klusje af te maken. De gaspit staat immers in het gras voor de tent. Geflankeerd door een paraplu.

Als het gerikketik op het tentdak ophoudt, op wat nadruppen van de bomen na, herhaalt dit ritueel zich en schuift de hele bubs weer naar buiten.

’s Ochtends blijft het frisser. Daar hebben we iets op gevonden. ‘Wie heeft er koude voeten?’ is onze code voor ‘wie wil er even badmintonnen?’. Van een paar shuttletjes slaan, warm je heerlijk op hebben we ontdekt.

Met de regenjassen in de fietstas gaan we even later weer op pad.