Roddelen

‘Jij zit altijd over ons te roddelen, laat ons die column maar eens schrijven’, sputteren mijn vakantievrienden tijdens een bungalowweekend.

Dat doen ze toch niet, dus zal ik zelf maar even uit de school klappen. Want van mij mochten ze de verwarming om zeven uur ’s ochtends nog niet aanzetten. ‘Ik lig naast de ketel, en dan slaap ik niet van dat geluid’, dirigeerde ik. Het enige lid van onze groep dat zo vroeg opstaat, vonden we dus elke ochtend met blauwe lippen van de kou in de woonkamer. We moesten hem eerst ontdooien, voordat we aan het ontbijt konden.

Ander roddelverhaal: onderweg op de fiets lonkte ik naar elk mogelijk adres waar je koffie aan een afhaalloketje kon krijgen. ‘Zullen we even terugfietsen, misschien kunnen we het vinden’, fleemde ik. De rest sloeg mijn voorstel diep zuchtend af. Eenmaal terug in het huisje vertikte ik het om zelf die koffie te zetten, waar ik heel de dag om had lopen zeuren. ‘Nu heb ik er geen zin meer in’.

Afzien! Als ze verstandig zijn, laten ze mij de volgende keer gewoon thuis.